Ferie ocalone

wesołe miasteczko na wystawie makiet

Moc sylwestrowego czaru chyba nadal działa.. ostatnie, niespodziewane wydarzenia są tego niezbitym dowodem. Po odchorowaniu swojego, drugi tydzień ferii udało się spędzić intensywnie i całkiem ciekawie, chociaż bez wyjazdów. Miała być wizyta nowej sąsiadki z dziećmi, a wyszło tak, że to ja z Małym u niej wylądowałam. Był też jej mąż, a syn Tymek lat 5,5 szybko się z moim polubił. Po krzykliwej Basi i jej dwóch, biegających nad naszymi głowami, brzdącach zapanował wreszcie spokój. Co więcej Marzena z Cyprianem okazali się świetną parą, dbającą o swoich sąsiadów – jak choćby tym, że wygłuszyli podłogę przed położeniem paneli. Za co mają ogromnego plusa. Rewizyta przewidziana może już na ten tydzień, także jest mobilizacja do posprzątania mieszkania. Zresztą czuję już wiosenny zew i odzyskany wolny czas o poranku chcę w części i na to poświęcić.

Tymczasem w środku tygodnia dostaliśmy wiadomość o sobotnim, kościelnym ślubie naszych znajomych. Ich historię miłosną opisałam w tym wpisie. I bardzo się ucieszyłam, że będziemy mogli towarzyszyć im w takim wyjątkowym dniu. Ślub cywilny brali w Stanach, tam też mieli przyjęcie weselne, a tutaj za jednym zamachem przysięgali sobie przed Bogiem i zaraz po ceremonii ochrzcili swojego – cudem ocalonego – synka. Zamiast kwiatów poprosili o przekazanie tej kwoty na leczenie chorego kuzyna Agaty. To na pewno lepsze niż wywalanie potem zwiędłych kwiatków, wypicie butelek z winem czy nawet zakup maskotek.

Tuż po ślubie lecieliśmy pędem na urodziny Moniki, też zupełnie niespodziewane, bo miało być zwykłe spotkanie naszych dzieci, na domowe zabawy. A rozkręciła się sympatyczna nasiadówka, ze smakołykami i przy moim, ostatnio ulubionym, likierze o smaku słonego karmelu. Maluchy nawet dały nam pogadać, pośmialiśmy się z podróżnych opowieści. Przegadaliśmy osiedlowe nowinki i mam nadzieję, że synowie Moniki poznają też z czasem i naszego nowego sąsiada. Fajnie by było, gdyby chłopcy się polubili i mogli nawzajem w przyszłości odwiedzać. Przynajmniej mieliby do siebie bardzo blisko, a my spokojne głowy, że są u znanych nam i lubianych ludzi.

Mieliśmy jeszcze spotkać się z Moniką i jej chłopakami na „Wystawie Makiet Kolejowych i nie tylko”, ale rozminęliśmy się w czasie i sami poszliśmy zwiedzać te małe cudeńka.. Ponoć całość rozkładana i budowana była przez dwa miesiące. Niektóre elementy wystawy były tak małe, że ledwo mieściły się w palcach. Były modele różnych samochodów – najwspanialszy Fiat 126p (w takim robiłam prawo jazdy), miniaturowe kolejki jadące po długich torach, rowery wielkości dwóch centymetrów z kierowcą kręcącym pedałami, dworce, budynki, drobne ludziki i ogólny zapał twórców, którzy mieli niezłą zabawę przy dzieleniu się swoją pasją z odwiedzającymi. A na koniec możliwość zabawy dla dzieci i przejechania się małą kolejką po prawdziwych torach. Ferie więc uratowane i my też 😉