Nie mogę

Łzy same lecą na widok młodych, którzy walczą o swój kraj. Na widok kobiet, które ze strachem w oczach uciekają wraz z dziećmi z ostrzelanych miast. Przeraża mnie bezduszność agresora, który uderza w mieszkalne domy i pod przykrywką „ratowania” zabija z zimną krwią. Nie mogę tego pojąć, wszystko się we mnie buntuje i na zmianę płacze nad ruinami i cierpieniem. I jednocześnie wzruszenie głos odbiera przy wszystkich gestach pomocy, tej duchowej i materialnej.

https://www.siepomaga.pl/ukraina

Wczoraj Ania z Ukrainy dziękowała mi za pomoc Polaków, za każdy zakup, za mieszkania, posiłki na granicy, koce do ogrzania. Udało jej się ściągnąć tu mamę, tata został walczyć w obronie Ukrainy. Rodzice męża też zostali, ukrywają się gdzieś pod Kijowem i nie chcą opuszczać kraju. Miała wieści z Charkowa, że kobiety błagają o zielony korytarz, żeby z oblężonego i zniszczonego miasta mogły uciec z dziećmi. Stałam tam z torbą zakupionych na kolejną zbiórkę materiałów medycznych – taką kroplą w morzu potrzeb i płakałyśmy obie. Jestem przerażona tym co się dzieje. Nie mogę nic więcej zrobić, nie mogę oglądać wiadomości, te obrazy tak bolą. Niech ktoś to powstrzyma. Proszę..