Kwitnie

Na razie najbardziej ożyła przyroda. My raczej bardziej przygnieceni ograniczeniami, wizją Świąt bez rodziców, bez możliwości wyjazdu do Zosi, która na ten czas ma akurat wolne i zostanie całkiem sama. To wkurza mnie najbardziej, ten wirus psuje wszystko to, co piękne i co najbardziej lubimy. Z tych nerwów dorobiłam się zimna na ustach, którego od ponad 5 lat nie miałam. Ale cóż się dziwić.. Nadal nie mogę się pogodzić z tym co się dzieje, co tak znienacka wywróciło normalny świat do góry nogami. Z tymi tysiącami ludzi, którzy odeszli z tego świata przez cholernego wirusa i którzy jeszcze odejdą. Najgorsze, że nie wiadomo jak długo to wszystko jeszcze potrwa i to zawieszenie życia na czas nieokreślony dobija chyba najbardziej..

U Męża zdecydowano o pracy zmianowej, tydzień na tydzień. Także jesteśmy w domu we troje. Z jednej strony bardzo fajnie, z drugiej od nowa układamy harmonogram dnia. Opieka nad Małym jest teraz podzielona, mam kiedy odetchnąć, ugotować w spokoju obiad i zrobić zadania z angielskiego. Mężuś poszedł też na zakupy do warzywniaka i zobaczy jak to obecnie wygląda. Do tej pory to ja targałam większość ciężarów od czego ostatnio nawet nadwyrężyłam nadgarstek. Za to przez bite dwa tygodnie udało nam się przetrwać bez sklepów. Dłużej się wytrwać nie dało..

Kwitnie też życie balkonowe, od rana siedzimy w słońcu, które coraz mocniej zaczyna grzać. Kusi wyjściem na dwór, wizją jeziora czekającego w lesie. Tymczasem policja na każdym wjeździe w te piękne plenery odstrasza i z jednej strony dobrze, inaczej wielu by zakazów nie posłuchało. Nawet za cenę mandatu. My na krótki spacer wychodzimy, blisko domu, w bezludne alejki. Mały biega wtedy jak szalony, jakby wypuścili go na wolność. Tymczasem ta wolność mocno okrojona. I tylko wiosna ma to gdzieś, rozkwita kolorami i kwiatami..

Reklama