Kwarantanna

I tak to. Zostaliśmy na dłużej uziemieni bez przedszkoli, szkół, teatrów, kin, restauracji i wszelkich miejsc użyteczności publicznej. Granice prawie pozamykane, kwarantanny dla przybywających z zagranicy (Beatko szkoda bardzo, że nie przyjedziecie, ale siła wyższa. Bądźcie zdrowi!). Okolice pustoszeją, choć część osób bez zapasów, nadal okupuje lidle i stonki. Ilość samochodów na parkingach nie maleje, mimo iż skupiska nie są zalecane. Przed aptekami widać kolejki, ludzie wpuszczani są pojedynczo i czekają na tych ostatnio wichurach, które tylko potęgują jeszcze wrażenie grozy. Doniesienia medialne przerażają i naprawdę zrobiło się poważnie. Poważny jest i sam wirus, choć i inne choroby nie stały się przez to mniej groźne. Koleżanka pracująca w szpitalu mówi o wypisywaniu osób czekających na operacje, do domu i zamienianiu całego szpitala w oddział zakaźny. Trudne to wszystko..

Nie wiem, czy mamy wychodzić z Małym na spacer, czy nie? Wiadomo, że nie grupowo i nie w tereny zaludnione. Ale nie wyobrażam sobie zamknąć go w domu prawie na miesiąc (już coś słychać, że termin będzie przedłużany), bez wybiegania się, z powietrzem które wpadnie do domu tylko przy wietrzeniu mieszkania. Z tego to głównie osłabienie, brak dotlenienia, spadek odporności i brak kondycji. Ale z drugiej strony wirusy latają i w powietrzu. Wychodzić więc, czy lepiej siedzieć w domu? Oto jest pytanie..

Przygotowałam sobie herbaciany zestaw relaksacyjny, bo przecież od tych wszystkich obaw poziom stresu rośnie i myślę, jak to wszystko przetrwać..

Ktoś dojrzy co jest na łyżeczce? 🙂

Potrzebny mi jakiś plan zabaw i atrakcji dla dziecka, wyciągnięcie gier, farb i zapomnianych już zabawek z piwnicy. Do tego muszę zorganizować sobie czas na angielski, gdyż przechodzimy na zajęcia prowadzone przez internet. Nasza sześcioosobowa grupa ma otrzymać dostęp do platformy i w tych samych terminach będziemy spotykać się przed ekranami. Tylko jak przez 1,5 godziny utrzymać dziecko w ciszy, nawet w drugim pokoju i w obecności Męża, który może próbować go czymś zająć ale na tak długo się nie uda. Kombinuję wożenie Małego do rodziców na ten czas, a potem odbieranie go w porze kolacji. I wychwalam pod niebiosa nasze wiekowe auta, które pozwalają uniknąć, w obecnej sytuacji, jazdy komunikacją miejską. I cieszę się, że swoich rodziców mam blisko, a z drugiej strony smucę, bo Mąż swojej Mamy nie widział już miesiąc i mieliśmy niedługo się do niej wybierać. Ale cóż zrobić.. Wizytę w urzędzie i nasze lekarskie przełożyłam na maj i pozostaje czekać do tego maja z nadzieją, że – jak mawia nasz syn – ten niedobly wilus poleci w kosmos i zniknie.