Zielone światło

Tunika miała swoją premierę, ale żeby nie było zbyt pięknie na ten sam pomysł wpadły trzy inne koleżanki. Plus, że każda z nas miała inny wzór 🙂 Co się z tej tunikowej kumulacji naśmiałam, to moje, ale przecież śmiech to zdrowie..

Natomiast w temacie zdrowia, Mały jeszcze pokasływał i co jakiś czas przybiegał wysmarkać nosa. Ale jak się okazało, nie był w tym odosobniony bo i inne dzieci kończyły walkę z wirusem. A było tych dzieci, na urodzinach Franka, z dobre dziesięć sztuk. Trudno się w tym tłumie liczyło, bo i dorosłych ze 14 przez pokój się przewinęło. Rotacja trwała z racji dwupoziomowego mieszkania i dziecięcego pokoju na piętrze. Na szczęście nikt ze schodów nie spadł, impreza była mega udana, a pomysły pani domu przednie. Tort w klimatach prehistorycznych, z zielonymi dinozaurami i imitacją czekoladowej ziemi. Wielki stół ze wszelkimi dobrami do prac kreatywnych. Powstawały pająki z drucików, różne ludziki z pomponów i lodowych patyków. Było malowanie twarzy dorosłym. Składaliśmy też dinozaury z papieru. Przez klej zlazł mi lakier z paznokcia, ale i tak by nie przetrwał, bo na koniec wszyscy zostali zatrudnieni do robienia własnej małej pizzy. Dzieci kroiły, układały składniki na cieście i mieliśmy smaczną kolację. Zabawa niezapomniana i cieszę się, iż mimo efektów ubocznych nie zrezygnowaliśmy z zaproszenia.

Tym bardziej, że pani doktor Małego osłuchała, stwierdziła, że płuca ma czyste i już nie zaraża. Zgodnie z jej zaleceniami moi panowie zaliczyli potem, niedzielnie, plac zabaw. Żebym miała czas na odrobienie angielskiego. A po obiedzie wybraliśmy się jeszcze, na spacer do lasu. Ale wichura, wyginające się i trzeszczące drzewa nas z tego lasu wygoniły. Dzisiaj ciąg dalszy tajfunów, a i do końca tygodnia nic lepszego się nie zapowiada. Pozostaje przetrwać.. i byle do wiosny..