Mysza

Czas czasem, ale dziecko w domu skutecznie eliminuje oglądanie filmów. Dwa dni w przedszkolu, wizyta kontrolna u chirurga i dwa dni w domu. Niby nic poważnego, ale co się człek nastresuje to jego. A najtrudniejsze w tym wszystkim jest zadawanie cierpienia własnemu dziecku, bo bez zmiany opatrunku się nie obejdzie. No trzeba i już. I lekarzom łatwo powiedzieć, nie patrzcie, że dziecię krzyczy i płacze, smarować trzeba i kropka. Na szczęście dziś już lepiej, bez większych problemów i jak wszystko dobrze pójdzie Mały wróci jutro do przedszkola. Zdrowie jest jednak najważniejsze. A jak myślę o tej jesieni, wirusach, przeziębieniach i gorączkach, które jeszcze mogą nas czekać to mam czasem ochotę schować się pod koc i nosa nie wychylać. Na pocieszenie zakładam myszowe, ciepłe skarpetki, które dostałam od Męża i odkręcam kaloryfer, wreszcie przyjemnie grzejący..

A skąd Mysza? Mężu tak do mnie mówi (bardziej zdrobniale), od początku naszej wspólnej drogi.. Kotkiem dla mnie został i samo to tak jakoś wyszło. W domu wołano na mnie Wiewióra, z racji zamiłowania do różnych orzechów, słonecznika, wszelkich pestek, ziaren i chrupania. Zamiłowanie mi nie przeszło i kiedy odwiedzam rodziców zawsze się tam na orzechy, czy słonecznik załapię. Tata spiżarnię zaopatruje, bo sam lubi skubać i chrupać, a reszta rodziny chętnie się przyłącza.

Mysza też nie z sufitu, bo od kiedy pamiętam w domu rodzinnym urzędowały u nas chomiki i myszki (te krócej). Nigdy się ich nie bałam, a te polne to bym od razu łapała i przytulała, gdyby tylko na to pozwoliły 😉 Chomików miałam 16 sztuk, nie wszystkie na raz, sukcesywnie, przez wiele lat. Po jednym, czasem po dwa. Mieszkały w akwarium, bo kiedyś nie było takich klatek z tunelami, czy innymi bajerami dla zwierzaka. Najpierw trociny odbierało się z pobliskiego małego tartaku, potem kupowało w sklepie zoologicznym. Uwielbiałam te małe stworzonka, nigdy w życiu żaden mnie nie ugryzł. Czekały aż wrócę ze szkoły i wyjmę je na ręce, potrafiły spać mi na brzuchu zawinięte w koszulkę. Robiłam im labirynty z pudełek, mogły wędrować po moich ramionach i tylko żałowałam, że nie da się ich wytresować. Latem zabierałam je na dwór, żeby pojadły koniczynę i trawę. Największym problemem był fakt, że te maluchy żyły maksymalnie 3 lata. Potem płacz i zgrzytanie zębami i powtarzanie, że nigdy więcej. Po czym spotykałam na przykład koleżankę, która miała dwa chomiki do oddania i wymiękałam. Psa i kota niestety rodzice nie pozwolili nam mieć, nad czym nieziemsko ubolewałam. A każdą wizytę w schronisku dla zwierząt odchorowywałam bardzo długo. Teraz jednak rodziców rozumiem, po pierwsze wysokie piętro w bloku, po drugie częste wyjazdy do rodziny w centrum kraju, czy dwumiesięczne wakacje nad jeziorem. My też często wyjeżdżamy, ale nie mówię, że kiedyś nie zrealizuję marzenia o psie czy kocie. Naszemu małemu jedynakowi też by się przydał taki kochany przyjaciel..