Jeszcze

Resztki słońca i dodatkowy długi weekend wykorzystaliśmy na wyjazd do Zosi i nad jezioro, gdyż i dziadkom należały się relacje z podróży i ukojenie tęsknoty za dziećmi i wnukiem. Mam wrażenie, że prawie od miesiąca jesteśmy na walizkach 😉 Wpadamy tylko zrobić pranie (ostatnio trzy pod rząd), przepakować torby i w długą. Mieszkanie czeka na odkurzenie, bo przecież szkoda czasu na tak przyziemne zajęcia. Kiedy podróże wzywają, a w perspektywie jesień podczas której więcej się w domu przebywa..

Zosia akurat miała trochę wolnego w pracy i szczęśliwa podwójnie bo spędziła dwa wieczory sam na sam z Małym. My za to skorzystaliśmy z jej opieki i wyskoczyliśmy do kina na nowy film Tarantino.

https://m.filmweb.pl/film/Pewnego+razu…+w+Hollywood-2019-804561

„Pewnego razu..w Hollywood” nie było filmem łatwym i przyjemnym, ale zdjęcia, klimat lat 60’tych, dopracowane sceny, muzyka i świetna gra aktorska DiCaprio + Pitta sprawiły, że wyszłam zadowolona (oprócz niesmaku jaki zostawiły kadry z napadu). Mężu się trochę wynudził i faktycznie Quentin mógł skrócić niektóre sceny i nie męczyć widza przez 2 godziny i 40 minut (z reklamami godzin trzy). Ogólnie takie mocne 6/10.

Drugie wyjście zaprowadziło nas na Polteran. Kiedyś już pisałam o tej imprezie, organizowanej przez państwa młodych na tydzień przed ich ślubem. Przybywają wówczas goście zaproszeni na wesele jak i sąsiedzi, czy znajomi, którzy się nie załapali. Przynosi się talerze, butelki, czy słoiki i tłucze o kamienie, w specjalnie przygotowanym miejscu, ku szczęściu młodych i ku zabawie. Lecą również życzenia, nieustające toasty, kto chce tańczy, a niektórzy zajadają się ciastem (przyznaję się, choć tylko 1 kawałek!). Polteran kiedyś organizowano w piątki przed weselem, ale z racji niskiej (wręcz upadłej) formy młodych i większości gości zmieniono termin owej tradycji. Póki nie zaczęłam spotykać się z moim Mężem nie miałam zielonego pojęcia o istnieniu takiego święta.

Świętowanie jednak zakończyliśmy wcześnie i na chodzie, by pojechać jeszcze dziś nad jezioro do rodziców. Mama aż się wzruszyła, na nasz widok i z powodu uścisków małych rąk wytęsknionego wnuczka. Wybraliśmy się na spacer i do lasu i nad jezioro, by nałapać jeszcze trochę przestrzeni i powietrza. Pojadłam pierwszych orzechów laskowych, kilka jeżyn prosto z krzaka i tak pozytywnie naładowana smakami i emocjami mogę teraz zwinąć się w kłębek, niczym Misiek – kot Zosi i idąc jego śladem udać się w sen..