Miastowa

Nie ma to jak wrócić w domowe pielesze. Tak jak pisałam, lubię to nasze miasto bardzo. Za różnorodność, za możliwość wyboru, ukochane miejsca, zielone dodatki i kolorowe parki. Widać coraz większy nakład w rozwój miasta, zagospodarowanie portu, bulwary, odnawianie zabytków i ulic. Jest jeszcze kilka strategicznych miejsc w przebudowie, jak ruszą, będzie się i łatwiej i bezpieczniej jeździło.

Widok z Katedry na Zamek Książąt Pomorskich (wdrapałam się tam będąc w ciąży:))

Choć lubi się wyprawy wszelakie, to własne łoże i cztery ściany naprawdę radują. Łoże jeszcze tak, choć niedługo ciasno się zrobi w sypialni, a to z racji zamówionego właśnie łóżka dla Małego. Był dylemat czy brać 160 cm czy 180 ale co tam się będziemy rozdrabniać. Jeśli synuś pójdzie po dziadku to i 180 może nie wystarczyć. Tyle, że pewnie do tego wzrostu wyro nie dotrwa i trzeba będzie w nastoletnim wieku zrobić wymianę. Nic to, bardziej się martwię oddaniem sypialni we władanie młodego. I nie żebym mu żałowała. Ubolewam jedynie nad spaniem kanapowym, w przyszłości. Nad składaniem i rozkładaniem całości, by jakoś po ludzku saloon wyglądał. Myślę, że jeszcze ze dwa lata pociągniemy w obecnym układzie, a potem nie będzie wyjścia. Chyba, że wyjście z domu 😉 Na przykład do parku..

W tym parku jeździłam będąc jeszcze w wózku, ponoć codziennie, bez względu na pogodę 🙂

A gdy tylko powrót do miasta czynimy, od razu budzi się we mnie zew towarzysko-działaczy. Działam zakupowo, fitnessowo i we wszelkim domowym owo. Typu pranie i gotowanie na już, z tego co jeszcze zostało w zamrażarce lub słoikach. Typu pogaduchy z Edytą, z którą niby kilka dni się nie widziało, a tyle tematów, że nagadać się nie możemy. Jutro jeszcze jej urodziny, o których ona nie wie, że ja wiem (podpytałam jej córkę). Będzie niespodzianka. Uknułam plan, że niby to jedziemy do miasta w jej kierunku i ją podrzucimy. Tymczasem plan ma na celu wręczenie prezentu w postaci książki jej ulubionego Harry’ego Pottera, której to brakuje Edycie w kolekcji (plus kosmetyczne drobiazgi). Kolekcję namierzyłam będąc u niej w domu i spisałam brakujący tom. Niech się cieszy 🙂

Ja za to cieszyłam się wczoraj z prezentu urodzinowego od Bluberki, w postaci zaproszenia na kinowy „Yesterday” ( za które dziękuję raz jeszcze). Spotkanie i film iście sympatyczne. Muzyka The Beatles w tle i jako przesłanie filmowe, o tym co w życiu ważne. O sławie, która nie zawsze przynosi szczęście i którą inaczej się wyobraża, póki się jej nie odczuje na własnej skórze. Brakowało mi trochę oryginalnych utworów Beatles’ów, na które się nastawiałam, ale chwyt z Johnem Lennon’em w końcówce filmu był ciekawy i poruszył wspomnienia. Przez chwilę zapomniałam, że przecież Lennon już nie żyje i jakoś tak błogo się na duszy zrobiło. Jeszcze bardziej błogo wraz z wątkiem miłosnym, który pod koniec przyniósł łezkę wzruszenia. Film ogólnie idealny na miły wieczór i fajne spotkanie 🙂