Zmrożona

I bynajmniej nie dziesięciostopniową obniżką temperatury. Tylko faktem, że jakiś idiota (nie będę kalać ust wulgaryzmami) z czarnym poczuciem humoru i chorym umysłem, postanowił nastraszyć wszystkich rodziców przedszkolaków, wraz z wszystkimi nauczycielami którzy mają te dzieci pod swoją pieczą.

Rano odprowadzałam Małego z uśmiechem, z przeświadczeniem, że idzie w bezpieczne miejsce, że jest pod dobrą opieką. A dwie godziny później leciałam ze łzami w oczach i z duszą na ramieniu, by jak najszybciej być przy moim synku, któremu mogło grozić poważne niebezpieczeństwo. Maluchy zostały ewakuowane do szkoły w okolicy, a do rodziców wykonywano telefon po telefonie. Nie do opisania jak strach mrozi człowieka w takim momencie. Jak zaczyna się trząść, jak ręce latają, a nogi miękkie jak z waty. Na szybko ubierałam co popadnie, nie pomyślałam że dzieci wyszły jak stały i powinnam wziąć bluzę, bo wieje. W ogóle niewiele się myśli. Mąż po drodze dzwonił i uspokajał, że maile o podłożonych bombach dotarły w wiele miejsc i to pewnie potworny żart. Żart! Trzeba było zobaczyć mamę Hani, która w 9 miesiącu ciąży i strachem w oczach próbuje biec po swoje dziecko. Mamę Tadzia, która wyleciała z najmłodszym synem, ledwo mu po drodze buty ubierając. I rodziców, którzy nie mogli wyjść z pracy bo szef uznał, że praca ważniejsza.

Niektórzy podsuwają pomysły, że łeb o ścianę takiego, jak go dorwą. Że do pierdla, że tortury itd. Gdyby nie to, że lepiej by taki dzieci nie miał, jedyne czego bym mu życzyła to by poczuł, co to znaczy realny strach o życie własnego dziecka.