Idziemy do Zoo

Należycie uczciliśmy potrójną okazję do świętowania, wyjazdem do Zosi i spędzeniem soboty w poznańskim Nowym Zoo. Pierwsze zoo widzieliśmy lata temu, teraz ponoć darmowe i nie przyciągające już tylu gości, co nowy rejon. I nic dziwnego, w nowym miejscu dużą wagę przyłożono do stworzenia naturalnego środowiska, dużych terenów na wybieg i ogromu zieleni w wielkim parku. Co więcej, są informacje, że wiele zwierząt jest uratowanych z różnych opresji czy zaniedbań, część oddawanych do zoo przez opiekunów którzy sobie z nimi nie radzili. Zrobiony jest w środku terenu staw z naturalną fauną i florą, gdzie widać było pelikany chodzące sobie po wyspie, pływające łabędzie, dzikie gęsi i słychać kumkanie żab. Dookoła jeżdżą małe, elektryczne kolejki, dzięki którym można podjechać w każdy zakątek. Widzieliśmy flamingi, słonie, zebry, żyrafy, lwy, foki, wydry, surykatki, alpaki, jelenie, masę różnych żuków, drobnych ssaków, ptaków, nosorożca i wiele innych. A w głowie wciąż odgrywana dziecięca piosenka od Małego 😉 Najpiękniejsza dla mnie (choć bardzo mała) była motylarnia i widok cudnych motyli, które jedynie w książkach mogłam oglądać. Fotka z telefonu..

• 

Był zakątek dla dzieci z koziołkami, małymi końmi i osłem. Nie udało nam się tylko zobaczyć niedźwiedzi, które miały kawał lasu dla siebie i mogły spać głęboko schowane przed okiem zwiedzających. Wyprawa zajęła nam cztery godziny, a i tak nie daliśmy rady spotkać wszystkich zwierząt zaznaczonych na mapie zoo. Mały był zachwycony, Zosia z ciekawością przyglądała się każdemu stworkowi, a my porównywaliśmy do tej pory oglądane przez nas wszystkie ogrody zoologiczne. A było tego trochę, bo i we Wrocławiu, w Berlinie, Świerkocinie, Muritzeum nad jeziorem i Zoo w Eberswslde, gdzie podobało nam się najbardziej.

W Poznaniu pogoda dopisała, było tak gorąco, że chłopaki wskoczyli w krótkie spodenki. I tylko żałowałam, że czasu mało, bo Malta kusiła swą bliskością, a jedynie z okien samochodu udało mi się ją jeszcze raz zobaczyć. Byłam tam kiedyś na koncercie Nelly Furtado, aczkolwiek zakończonym zbyt szybko, wielką burzą i ucieczką artystki ze sceny 🙂

Teraz burze nas ominęły, słońce grzało dziś u Zosi w ogrodzie. Mężu wrócił opalony, ja z racji długich dżinsów i jedynie koszulki z krótkim rękawem, opaliłam głównie nos. Za to powiało w tym nosie namiastką wakacji i rozmarzyłam się nadmorsko i nadjeziornie. Zanim jednak wakacje, to najpierw burze (grzmi właśnie i błyska), występy Małego na zbliżający się dzień rodziców i czerwiec, w którym kolejna kumulacja urodzin i imienin, tym razem ze strony mojej rodziny.