Koniec zimy

Poproszę, już oficjalnie i na dłuugo.. Prośba tym bardziej uzasadniona, że ostatnim rzutem na taśmę zimowe wirusy dopadły mi znowu Małego i Męża. Także nasze weekendowe chwile nie należą do najlepszych. Leżą obaj plackiem (cud, że ja jeszcze się trzymam – chyba resveratrol działa), temperatury do 39, majątek poszedł na leki, dozujemy, dawkujemy i wkurzamy się wszyscy. Bo za oknem słońce, bo rodzinka już nad jeziorem czyni pierwsze przygotowania do sezonu w domkach. Bo wszyscy (zdrowi) na spacerach łapią promyki ciepła i tylko zdjęcia z plenerów oglądam. Tydzień.. słownie 5 dni najmłodszy pochodził do przedszkola. Wykurowaliśmy go, po to by zaraził się od kaszlącego Tadzia z niedoleczonym wirusowym zapaleniem zatok, bądź od Kalinki leżącej pokotem przez 8 godzin wśród innych dzieci z wysoką gorączką, Lilki która zaraz po niej odpłynęła słaniając się do domu. Ewentualnie od zarazy panującej w całym przedszkolu, która w formie anginy pomieszanej ze szkarlatyną i wirusowym zapaleniem gardła lata po korytarzach i siedzi w dywanach. Wrr.

Cóż, jak się nie ma co się lubi, to się bierze za porządki. Za oczyszczanie przestrzeni na mokro, żeby nic więcej nie latało, wymrażanie miśków w zamrażarce i pucowanie łazienki. Za pastowanie kozaków, chowanie ich wysoko do szafy, by o nich całkiem zapomnieć. Wystawianie na zewnątrz półbutów i trampek. Kombinowanie jak przetrwać kolejny tydzień z przeziębionymi w domu i marzenie, co będziemy robić jak wróci zdrowie (planów cały worek). Także zimie (i choróbskom!) mówimy zdecydowane..

do widzenia..

nie do zobaczenia..